Toen ik nog jong was en mijn kinderen klein werkte ik enkele dagen buiten de deur. De kinderen werden opgevangen door opa en oma, dus ik ging met een gerust hart op pad. De kinderen vonden het gezellig en opa en oma vonden het een feest!
Dat ik op die manier tijd had om in een andere omgeving te verblijven, nieuwe mensen te ontmoeten en voor even geen aandacht vragende kinderen om me heen had (al had ik ze nog zo lief) was voor mij een verademing. Toch voelde ik me, als menige moeder, behoorlijk schuldig dat ik buitenshuis ging werken en mijn kinderen achterliet bij de oppas, hoe vertrouwd ook. Dus ging ik mijn kinderen wat extra verwennen en dat deed ik in de vorm van taartjes.
Nu ben ik mijn hele leven al bezig met mijn gewicht. Ik lette er altijd op dat ik niet (teveel) aankwam. Het lukte me in die periode met kleine kinderen dan ook prima om op gewicht te blijven. Ik speelde wekelijks veelvuldig tennis en ik had een eigen manier gevonden om niet aan te komen. Ik at in het weekend alles wat ik wilde en door de week telde ik de calorieën, dagelijks 1000.
Achteraf bleek dit een hele slechte manier om slank te blijven, want het eten van dan weer veel en dan weer heel weinig calorieën vertraagt en ontregelt je stofwisseling. Maar daar werd ik pas later mee geconfronteerd en uiteindelijk was ik natuurlijk helemaal niet blij met de gevolgen, want ik werd toch zwaarder. Je begrijpt dat ik deze methode nu dan ook aan niemand zal aanraden.
Maar goed, om mijn schuldgevoel enigszins te verminderen kocht ik elke week op donderdagavond, voordat ik naar huis ging, een doos vol taartjes bij de banketbakker.
Ik wist precies wat iedereen lekker vond: appeltaart of mokkagebak, chocoladetaart of moorkop.
Iedereen rekende er op donderdagavond op, want zodra ik thuiskwam stonden de kinderen me al op te wachten. De doos met taartjes werd steeds opnieuw met veel enthousiasme ontvangen. En bij een kopje koffie of thee werden de taartjes genuttigd, we smulden ervan. Heerlijk was het en ook heel gezellig zo'n familie moment. Ik was dan blij dat ik weer thuis was.
Natuurlijk paste het taartje qua calorieën helemaal niet in mijn toenmalige 'dieet'. Maar hoe erg kan het zijn. Het genieten staat dan toch voorop en bovendien at ik niet dagelijks taartjes. Het bleef beperkt tot 1 moment per week, een moment dat we geen van allen hadden willen missen.
Wat ik hiermee wil zeggen? Als je iets ongezonds bewaard voor een speciaal moment dan is dat helemaal geen probleem voor de lijn. Maak er vooral geen dagelijkse gewoonte, eet er niet teveel van en zorg ervoor dat het altijd iets bijzonders blijft.
